Hezychastą jest ten, kto unika wszystkich ludzi (nie czyniąc tego z nienawiści), podczas gdy inni garną się do nich bez umiaru. On zaś ani na chwilę nie chce być pozbawionym słodyczy Boga.

Nikt, kogo nękają gniew i zarozumiałość, zawiść i urazy, nie może wejść na drogę skupienia, wzmoże bowiem jedynie niepokój. Kto uwolni się od tych doznań, sam zrozumie, jaki będzie z tego pożytek. Może jednak się zdarzyć, że nawet i on tego nie pojmie.

Tych, którzy w sposób właściwy praktykują wyciszenie, cechuje: spokojny umysł, oczyszczona wyobraźnia, gorące pragnienie Pana, rozważanie wiecznych kar i chęć zbliżenia się do śmierci, nienasycony głód modlitwy, nieustanne czuwanie, wygaśnięcie żądz, brak przywiązań, śmierć dla świata, przezwyciężenie łaknienia, otwartość na rzeczy Boże, posiadanie daru rozeznania i łez, wyzbycie się wielomówstwa i wiele innych rzeczy tego rodzaju, zazwyczaj obcych ogółowi ludzi.

A oto przymioty tych, którzy na drogę wyciszenia wchodzą w sposób niewłaściwy: przede wszystkim ubóstwo dóbr duchowych, wzmaganie się gniewu, nagromadzenie urazów, zanikanie miłości, przyrost próżności. Nie chcę już wspominać o innych cechach.

Pierwszym przejawem wyciszenia jest oderwanie się od troski o wszelkie rzeczy, zarówno niezbędne jak zbędne. Kto bowiem otwiera drzwi niezbędnym, z pewnością wkroczy także w te drugie. O wewnętrznym skupieniu świadczy również wytrwała modlitwa, trzeci przejaw zaś stanowi stała czujność serca. Niemożliwe jest, aby ten, kto nie zna alfabetu, studiował księgi; tym bardziej,  aby ci, którzy nie dopełnili pierwszego dzieła, w stosowny sposób  przeszli do dwóch następnych.

Mała drzazga podrażnia oko, a niewielka troska burzy wewnętrzną ciszę. Cisza ta bowiem dotyczy myśli i przejawia się odrzuceniem wszelkich, nawet dobrych trosk.

św. Jan Klimak – fragment z książki „Filokalia. Teksty o modlitwie serca”

Skorzystaj z zestawu do modlitwy Jezusowej – wejdź do naszej księgarni on-line