Wraz z Ewagriuszem i Pseudo-Makarym, należy do wielkich poprzedników bizantyńskiego hezychazmu. Był mnichem, następnie biskupem Fotyki, miasteczka w starożytnym Epirze, w dzisiejszej północnej Grecji. Uczestniczył w Soborze Chalcedońskim w 451 roku. Jest autorem – bardzo cenionych na Wschodzie – Stu rozdziałów o doskonałości oraz kilku mniejszych pism.

Istotny motyw jego nauczania stanowi wewnętrzne doświadczenie bliskości i miłości Stwórcy. Zwracał uwagę na „odczucie” obecności Ducha Świętego w sercach. Zachęcał do ustawicznej pamięci o Bogu, która pomaga usunąć wszelkie wyobrażenia, zespolić duszę rozbitą przez grzech oraz wewnętrznie doświadczyć łaski.

Pamięć ta wyraża się w skupieniu na świętym i chwalebnym Imieniu Boga, na jego rozważaniu w głębi serca. Należy też wołać nieustannie: Panie Jezu (rozdz. 59), lub Panie Jezu Chryste (61). Ustawiczne wspominanie Boga przeradza się w modlitwę Jezusową, polegającą na ciągłym wzywaniu Imienia Zbawiciela.

Diadoch podkreślał rolę Ducha Świętego w życiu wewnętrznym. Przeciwko mesalianom bronił wartości sakramentu chrztu. Jego definicję wiary chrześcijańskiej jako osobistego doświadcze­nia, przyjęli Symeon Nowy Teolog i inni bizantyńscy pisarze ascetyczni.

ks. Józef Naumowicz (notka biograficzna z wyboru tekstów z Filokalii)